Ushbu maqolada maqollarni lingvokulturologik birlik sifatida o‘rganish bilan bog‘liq masalalar yoritilgan. Folklor janri sifatida ular maqol, lingvokulturologiyada esa paremiya deb nomlanishiga aloqador mulohazalar umumlashtirilgan. Lingvokulturologiya sohasi doirasida paremiyalar paremiologiya tarmogida qaralishi lozimligi ta’kidlangan. Chunki paremiyalarda o‘tmishda yashagan ota-bobolarimizning milliy nigohi, tarixiy madaniyati aks etganligi keltirilgan. Bizning ajdodlarimiz atrofida kechayotgan har bir hodisani o‘zicha baholab, borliqni kuzatishlari natijasida undagi voqelikni paremiyalar orqali ifodalaganligi qayd qilingan. Paremiyalarda xalq o‘zining bor tajribasini, shu bilan birga aql-zakovatini uyg‘unlashtirgan holda namoyon etishi haqida so‘z yuritilgan. Paremiyalarning badiiy adabiyotga olib kirilishi bilan ularning mazmuni teranlashishi, yanada sayqallashishi, dono fikrlarni, teran mazmunni o‘zida jamlagan rang-barang paremiyalar nutqning ta’sirchanligini ta’minlovchi vositaga aylanishi belgilangan. Paremiyalarda xalqning urf-odatlari, tarixiy shaxslar, mashhur kishilar hayoti, umuman, milliy-madaniy tushunchalar obrazli tarzda ifodalanishi, zamirida ko‘chma ma’no mujassamligi bois ularga turg‘un birlik, ya’ni frazeologizmlar kabi munosabatda bo‘lish ham kuzatilishi, biroq paremiyalar frazeologik birliklardan farqlanishi xususidagi fikrlar ifodalangan. Paremiyalarni folklor (xalq og‘zaki ijodi) mahsuli sifatida frazeologiya tarkibida qaralishi ularning muayyan darajada chegaralanib qolishiga sababchi bo‘lishi haqidagi nuqtayi nazarlar bildirilgan.