Мақолада муаллиф онги ва тафаккуридаги азим қадриятларнинг поэтик ифодада акс этиш манераси ҳақида сўз юритилади. Айниқса, муаллиф ва олам муносабатлари тиғизлиги фалсафий-эстетик қамров яхлитлашувига замин ҳозирлаши урғуланади. Натижада, инсон шахс ўлароқ жамиятда ўз ўрнини топиши, ахлоқий нормаларнинг бадиий инъикоси ёзувчи онги шуурида қайта модификацияга учраши тўғрисида илмий- назарий мулоҳазалар келтирилади.